Her er vald ut og omsett innleiinga og 10 av forteljingane, dei som vi trur er av mest interesse for eit norsk publikum. Dei som ikkje er tatt med er markert med overskrifter. Omsettinga til norsk er ved Svein Lund med god hjelp av forfattaren. Forklaringar i klammeparentes er lagt til av omsettaren.
Sakene og hendingane som her er skreve er fortalt meg av bestemor mi. Alt hendte i første del av 1900-talet, i det tidligare fylket Tarnopol, i landsbyen Hadeńkowce eller Hadyńkowce, avhengig av om ein ser i personbeviset [Personbevis er vår omsetting av Dowod osobisty, eit slags polsk identitetskort eller innanlandspass som alle må ha.] til mor eller bestemor (på ukrainsk Гадинківці / Hadynkivtsi), ikkje langt frå Czortków (Чорткiв).
Landsbyen var befolka med ukrainarar (som dei erklærte seg sjølv), eller gresk-katolsk befolkning og polakkar, eller romersk-katolikkar. Alle blei betjente av ein ukrainsk prest, som seinare, da sovjetmakta tvang han over på ortodoks tru, gifta seg.
Polakkane var færre enn ukrainarane, men alle snakka det samme språket. Polakkar som kom vestfrå sa det var ukrainsk, ukrainarar frå aust at det var polsk. Og sjølv sa dei for spøk at dei snakka "chachłask" [Chachła er eit ord som har blitt brukt dels om ukrainarar, dels om ei dialekt mellom polsk og ukrainsk. Ordet har ofte blitt oppfatta som negativt lada, som "finn" eller "lapp" om samar.]
Nasjonalitet eller konfesjon var i praksis ei sak som var noko tilfeldig. I blanda ekteskap tok kona vanligvis nasjonalitet og konfesjon etter mannen, men ikkje alltid, og for barna bestemte dei slik dei ville eller syntest det passa.
Så lenge nasjonalismen ikkje skada folk sin fornuft, var det enno ei svært høvelig ordning for alle: dobbelt opp med heilagdagar, doble festar forskjøve nokre veker ga mye glede i livet til desse fattige menneska. No – dobbel faste var det òg ...
Landsbybuarane, både polakkar og ukrainarar, utførte arbeid på nærliggande gods, om dei bare lukkast i å få noko arbeid. Lønna var simpel; for eksempel kvart tiande kornband. Godseigaren såg dei sjeldan noko til, han blei representert av ein formann. Jorda var livet for alle. Den som hadde jord, ville ha meir, eller betre, og den som ikkje hadde, den lei under forferdelig fattigdom og drømte om land heime eller i Amerika. For jord blei det gjennomført mange ulukkelige ekteskap. I 30-åra byrja dei utparsellering av det næraste godset.
Skog var det ikkje mye av, det var mest agnbøk [Agnbøk (Carpinus betulus) er eit tre som veks villt i Mellom-Europa opp til Sør-Sverige, i Noreg bare planta.], og skogvaktarane kjempa for kvar ein grein, sjølv dei tørre: dei forfølgte hardt landsbybuarane, som ville ta tørrkvist til brensel. Dei tok ikkje omsyn til om dei var fattige eller om samling av tørrved kunne øydelegge skogen.
Engene var heller ikkje store - barna gjette kyrne på "miedza" [miedza er tynne striper med "ingenmannsland" mellom åkrane til forkjellige bønder] og etter vegane. Åkrane hadde svært god jord, det var den berømte ukrainske svartjorda. Det blei dyrka korn, mais, kløver, og mot slutten av 30-åra blei det innført dyrking av tobakk, som ga god inntekt.
Og så, no byrjar vi...
Slik var førkrigs-Polen: uavhengig av på kva for ei side soldaten kjempa, etter krigen var han rett og slett veteran, og familien hans, eller dei etterlatte, var ein veteranfamilie.
Likevel var det ikkje alltid at barna på landet fullførte skolen, og det var ikkje alltid utelukkande på grunn av fattigdom. For eksempel viste det seg at barn på landet av forskjellige grunnar ofte ikkje møtte opp til timane. Det var naudsynt å gjete kyrne, snart var det noko arbeid som hasta i åkeren eller dei måtte ta seg av yngre søsken.
Det hendte òg for bestemor mi. Kva gjorde læraren i slike tilfelle? Vel, han tok ein stokk og slo barna over hendene så dei hovna opp. Når mora kom og klaga over slik behandling av barna, kjefta han opp henne òg.
Ikkje rart at i ein slik situasjon var det lett å finne grunnar til å kutte ut skolen: Du har heim, jord, kva skal du med skole? Det var lettare å finne pengar til bot for å ikkje sende barnet til skole, enn lyst til å ha kontakt med utdanningssystemet.
Resultatet var virkelig ynkelig: barna var redde for skolen, fullførte han ikkje, og seinare som borgarar som formelt sett kunne lese og skrive, måtte dei berge seg i livet vidare. Utdanningsstyresmaktene såg kor stort dette problemet var, derfor byrja dei å organisere kurs for analfabetar.
Alle lo hjertelig, til kurs for analfabetar var det ingen som skreiv seg på, sjølv om det var dårlig stelt med skriving og lesing. Enno eit bevis på at det er naudsynt å snakke slik at lyttarane virkelig forstår.
Det samla seg masse folk, alle ville sjå korleis det blei med denne kransen. Politiet sto like ved krossen, heilt til eit bestemt tidspunkt, da det blei larm, forvirring.. ... og plutselig var kransen allereie på krossen, hengt opp av ein eller annan gutt. No, der sette politiet igang for å fange guten, men kor, nei det var som å fange vinden på åkeren! Han forsvann i mengda. Ein bytta lue med han, ein annan jakke. Guten forsvann...
Folk gikk dit og alle påsto at biletet endra seg. Pilgrimar kom og alle såg eit virkelig under. Bestemor mi, som eit truande menneske, gikk også dit. Ho såg gjennom glaset og såg at riktignok endra biletet seg i glaset, men frå skuggen og lyset som fall mellom blada av treet som vaks bak vindauget. Likevel påsto alle, at ho ikkje var truande nok til å sjå eit verkelig under. Nok om det.
Etter ei tid braut det laus eit veldig tordenvær med lyn, men utan regn. Eit lyn slo ned i hytta med underet og hytta brann heilt opp. Heile familien til eigaren var da på åkeren med hesten, og kyrne var på beite, så det kunne ha gått verre.
Da viste det seg at i røynda var det ingen som såg noko under. Først etterpå blei det gjennomført ei undersøking, og det viste seg at garden var langt frå landsbyen, og bak kyrkjegarden, det var derfor vanskelig å selge eller bytte han. Bonden tenkte at kanskje dersom der var eit under, så ville alt bli kjøpt opp og på plassen ville det bli reist ei kyrkje, og sjølv kunne dei flytte til ein meir høvelig stad. Slik skulle det ikkje gå...
Besteforeldra mine kjøpte 1 morg jord. [morg er ei gamal flateeining, tilsvarer omlag 5 mål eller 0,5 ha]
Kva blei gjort? Dei byrja å påverke lokale landsbybuarar - polakkar - til å ta i bruk folkedrakter frå Kraków-området, trass i at den geografiske avstanden var fleire hundre kilometer. Om det blei utspurt blant gamle folk, kunne ein sikkert spørre etter "korleis bestemødrene gikk kledd" og noko ville bli trukke fram frå glømselen. Men det ville kreve ei anerkjenning av at lokale polakkar, trass i at dei ikkje snakka som folk i Warszawa, Lwów eller Vilnius, hadde sine virkelige tradisjonar, verd å ta vare på. Sannsynligvis blir det påstått, at dei er påverka av samliv med ukrainarar.
I margen legg eg til at da bestemor mi så på TV ei gruppe polakkar frå Żytomierz på Kresowiak-festival i Mrągowo [Kresowiak er namn på folk frå området som kallast Kresy, den austlige delen av Polen i mellomkrigstida, no delar av Kviterussland og Ukraina. Mrągowo er ein by i Nordaust-Polen.] hevda ho, at slik gikk ein gong bestemødrene kledd... Eller - noko var det, som blei dømt til utrydding av dåverande polske regjeringa, men bevart på sovjetisk side, trass i mangeårige forfølgingar og deporteringar.
For om å styrke polskheita blei det innført busettarar frå Mazowsze [Mazowsze er distriktet rundt Warszawa]. Det var ikkje noko rikfolk, snarare tvert om, dei var heller fattige, men dei hadde sine eigne fargerike folkedrakter. Det blei skapt nye landsbyar - koloniar, dei blei GITT land, rådgivarar, oppavla buskap, utvalde frøsortar, blei invitert til jordbruksutstillingar. Dei fikk svært gode vilkår, sett ut frå den tida.
Kva sa så lokalbefolkninga til det? Verken polakkane, som måtte kjøpe land, eller ukrainarane, som ikkje ein gong fikk lov å kjøpe, likte dette noko særlig. Riktignok blei ungdommane kjente med kvarandre, nokre gifta seg til og med, det var ikkje opne konfliktar.
Nokre gongar truga presten kolonistane med Guds vrede fordi dei ikkje var tilstades i den lokale kyrkja på grunn av ei slags jordbruksutstilling.
Etter at det vestlige Ukraina blei innlemma i Sovjetunionen, påbaud dei nye styresmaktene at ei frostnatt skulle alle hestevogner samlast inn frå kolonistane, og folk skulle lastast inn i dei, som dei sto eller sov og fraktast til jernbanestasjonen. Alle blei ført bort i løpet av ei natt, heile familiar, både dei rike, dei fattigare og dei aller fattigaste. Den sovjetiske hæren førte dei alle bort til det ukjente. Alle sa seinare at dette var virkelig denne Guds vrede.
Ingen hørte noko meir til kolonistane frå Mazowsze, trulig omkom dei alle. Ellers ville i alle fall blanda familiar ha hørt noko frå slektningane eller kjenningane sine.
Seinare kom turen til jødane ...
Sambandet med jordbruksbefolkninga fungerte på eit vis. Bøndene klaga på låge prisar på jordbruksprodukt og høge prisar på industrivarer, men det er normalt, også no. Men her var det jødane som styrte handelen og alltid var det mistenksomheit i gjensidige samband. Sjølvsagt kan ein ikkje alltid utelukke eksistensen av vanlig grådigheit og ønske om å utbytte uutdanna kunder.
Ein gong var her til og med eit folkemøte, der sjølvaste Wincenty Witos [Wincenty Witos (1874-1945) var polsk bondeleiar og politikar, statsminister i kortare periodar på 1920-talet.] sa til bøndene at dei ikkje skulle gå til jøden, men skipe sine eigne butikkar, i lag, men... etter folkemøtet kor kunne ei kvinne gå med den omsettbare valutaen sin, det vil seie med egga? Til jøden... Han klandra utdanningssystemet, og særlig mangelen på utdanningssystem tilpassa til lokalbefolkninga sitt behov. Svært ofte kunne barna på landet høre frå foreldra: "Kva skal du med skole, du har jo jord ", dersom det oppsto problem med lærarane eller med å komme seg på skolen. Og slik stengte ringen seg, sjølv utan medverknad av sinnsjuk propaganda. ...
På sabbaten, det vil seie på laurdag, sprang landsbybarna til jødiske heimar, for mot ei lita belønning å utføre slikt arbeid som ikkje var lov å gjøre på helgedagar, men som var naudsynte for livet. For eksempel å fyre i omnen.
Leiaren for eit gods var svært ærlig og velvillig overfor folk. Han passa på at arbeid, eller inntekt, blei jamnt fordelt mellom dei som meldte seg for arbeid. Han lukka auga for det at dei kornbanda som bøndene fikk som lønn kunne vere noko større enn dei standardiserte. I krigstida blei han drept i lag med kona av ukrainske krigarar på ein forsiktig sagt svært avskyelig måte.
Den neste leiaren var liten, bråkete, heldt på kassa med hard hand. Likevel var ærligheita hans urokkelig.
Oppdelinga av godsa og innføringa av busettarar-kolonistar, fikk dette systemet til å vakle: Det var ikkje lenger gods, det var ikkje behov for arbeid, det vil seie at for lokalbefolkninga, særlig ukrainarane, som ikkje fikk lov å kjøpe jord ved parselleringa, betydde dette enno større fattigdom.
Da Sovjetunionen innlemma det vestlige Ukraina, blei det fortalt at ein jøde, etter oppmoding frå dei nye styresmaktene, men utan motstand, fjerna frå det lokale posthuset det polske riksvåpenet og portrettet av Rydz-Śmigły [Edward Rydz-Śmigły (1962-1949) polsk offiser og politikar, statsminister 1935-39]. Andre på si side starta ekspressinnsamling av gjeld, med tillegg på grunn av krigen, for bygningsmateriale som var levert før krigen og meldte seg frivillig til å vakte lagra for dei nye styresmaktene.
Oppførte alle seg slik? Nei, men dessverre i folk sitt minne blir det som var avvikande betre bevart enn det som var normalt. Likevel krev dette spørsmålet eit svar, at ikkje alle jødar høglytt skreik ut "vi er dykkar", og for dei, som ropte ut slik, var det til ingen hjelp, da dei alle blei myrda. Alle, utan omsyn til feil og fortrinn, kjønn og alder. Det var ikkje massedeportasjonar, ikkje massegraver. Nokre forsøkte å rømme, andre hadde ingen plass å dra, enno andre trudde heilt til slutt at ingen ville gjøre dei noko vondt. Jødane var systematisk kasta i hendene på dei ukrainske fascistane. Tyskarane ville ikkje skitne til sine eigne hender i dette området....
-----
I 1944 gikk den raude hæren gjennom det vestlige Ukraina. Bestefar, som mange andre menn frå landsbyen blei tatt til militæret. Polakkane til hæren til Berling (2. polske krigsarme). Ukrainarane blei ikkje gitt noko val - dei gikk til den raude hæren. Dersom nokon hadde vore i UPA-banden og "forsvann", så blei garden hans brent for å statuere eit eksempel. Og etter som dei fleste husa i landsbyen var dekka med halmtak, så spreidde skrekken seg for at brannen skulle spreie seg. Hæren dro til fronten, i landsbyen blei bare igjen kvinner, eldre, barn. Om natta styrte bandane, om dagen sovjethæren.
På gardane blei innkvartert såra soldatar, som formelt sett hadde stukke av frå stridsvognene til Kostucha [Kostucha: Døden i kvinnelig skapning, oftast i form som skjelett], for å samle krefter til vidare teneste som kanonføde. Hos bestemor var det og fleire. Til i dag har vi heime ei sleiv laga av ein av dei, trulig av rester frå eit fly... Bestemor hugsar spesielt ein ung mann, som trulig var russar. Han klaga veldig ved "Guds mors nåde" over at han verka veldig overalt, men på eit vis blei han frisk. Ein vakker dag fikk han innkalling, til å melde seg i den lokale eininga, for å dra til fronten. Bestemor ville ikkje slippe gutten, men dro sjølv til den lokale russiske kommandøren. (I margen må ein legge til, at bestemor ikkje er noko motig menneske. Ho er redd for mus, funksjonærar og styresmaktene sine attributt i form av stempel og papir, ho er redd for å gå over jernbanebruer, osv...) Ho kjefta på russaren(?), sa at guten var nærare til kyrkjegarden enn til krigen, og at han enno måtte få slippe unna. Til det kjefta kommandøren tilbake, at ei dum kjerring, tilbakeliggande bondekone, ikkje forsto noko av dette, og at gutten hadde å innfinne seg. Kva kunne ein gjøre? Gutten dro, men blei ikkje sendt til fronten, bare ein stad i eit kjøkken i bakre linjer. Kanskje han overlevde - vi veit ikkje.
Ja, bestemor visste om forvisningane til Sibir, avrettingar og fengslingar.
Ja, bestemor forsvarte den russiske (?) gutten, i staden for å behandle han som ein fiende eller heller ein parasitt som spiste gratis, som ein på ein enkel måte kunne ha sendt heim.
Forstår russarane det? Kanskje...
Forstår polakkane det? Kanskje...
Forstår elskarane av enkle svar på enkle spørsmål dette? Dei forstår det virkelig ikkje og det er uavhengig av nasjonalitet.
Ukrainarar, som ikkje rømte til UPA-banden (UPA = Ukrainske opprørshæren) blei tatt til den Raude Hæren. Dei hadde ikkje eingong rett til å velje, om dei heller føretrakk den polske hæren. Å unndra seg frå hæren førte til dødsstraff og brenning av huset. Og heile landsbyen var bygd av tre og for det meste med stråtak, nokre hus hadde bølgeblikktak. Nokre var tatt til "strielkow" (milits), eller ein slags halvmilitær styrke for å vakte på lager og desse hadde største sjanse til å bli skote anten av UPA eller av styresmaktene. Alle mistenkte dei for samarbeid med fienden, utan omsyn til om dei hørte til bare ei eller til alle sider på ein gong. Og slik var valet.
Sovjetmakta kollektiviserte ukrainarane, utan å gi dei nokon sjanse til diskusjon. Lokale polakkar, og særlig konene til polakkar som hadde vore i hæren til Berling. for andre var det nesten ikkje, prøve å komme seg unna med at mannen var i krigen og sjølv kunne dei ikkje ta noko avgjerd om å gå inn i kollektivet med heile familien. Styresmaktene pressa ikkje på, dei visste sikkert at det ville bli organisert forflytting av den polske folkesetnaden vestover.
Krigen tok slutt, bestefar blei etter ei tid demobilisert og fikk moglegheit til arbeid på ein slags gard på område tatt frå tyskarane, som krigssettlar. Han fann ein nesten tom landsby i skogen, ikkje langt frå der Warta renn ut i Odra, og fann ut at kanskje der kunne vere mogleg å vente ei tid til det blei mogleg å vende heim. Det var Ownice.
Allereie no var det klart, at Hadeńkowce ikkje lenger ville høre til Polen, men der var heimen og familien og alt. Dette var ikkje første gongen i historia til dette området at landegrensene flytta seg, men folket blei alltid verande eller dei kom tilbake dersom dei hadde vore nøydd å rømme bort.
Alltid var det naudsynt å rydde opp i rotet etter krigar, og nokon måtte gjøre det. Men no endra tidene seg og det blei ikkje noko tilbakevending, men ingen visste enno om det - verken tyskarane frå den lille landsbyen i skogen eller polakkane frå større landsbyar i det vestlige Ukraina.
Stadig fleire polakkar frå Ukraina meldte seg for flytting, også bestemor. Sovjetmakta forhandla allereie med polske styresmakter om forflytting vestover av "polske statsborgarar av polsk nasjonalitet" frå område i Litauen, Kviterussland og Ukraina som var tatt av Sovjetunionen. Det blei kalla for repatriering, sjølv om desse folka blei jaga frå heimane sine, dei vendte ikkje tilbake til dei. Politikk.
Lokale ukrainske krigarar ville beholde fiendane sine for seg sjølve: dei skremte polske familiar som tenkte seg vestover med at dei ville bli drept før dei ville nå fram til toget. Og det var ikkje spøk: dengang regjerte sovjetmakta om dagen, men om natta dei stadig meir desperate krigarane. Derfor måtte førebuingane til avreisa haldast hemmelig for alle. Langsomt blei formalitetane ordna i byen, ein del ting blei solgt, det blei ordna forsyningar for reisa, valgt ut dei dyra som skulle vere med: ku, nokre høner og kyllingar, nøye utvalde unggrisar. Det blei og gjort klar eit forråd av hard valuta for reisa: tørka tobakk og heimebrent. Dei som skulle dra var bestemor mi med to ungar. Mor hennar måtte vere igjen heime. For nokon måtte jo sjå til garden, til det roa seg ned og dei kunne vende tilbake.
Og ein vakker dag fann alle seg ombord på ei godsvogn og dei utvalde smågrisane blei gitt inn av søster til bestefar gjennom eit hol i golvet på vogna. Og slik starta reisa som skulle vare to veker, til ei anna verd.
Toget kjørte gjennom Sląsk (Schlesien), der lokalbefolkninga ønska dei forflytta velkommen med hjertelige tilrop av typen "dra vekk, raude fe". Kanskje hadde folk i Sląsk allereie da nokon vanskar med dei ankomne, som etter krigen erobra det "Ville Vesten", eller med sløve funksjonærar, som ofte i Sląsk samarbeida med vanlige plyndrarar og ikkje forsto den 4. kategori av Volksliste. [I dei erobra områda i Polen oppretta nazistane såkalla “Volksliste”. Dei som ville ha borgarrettar som tyskarar måtte søke om å bli ført inn på denne lista. Det var 4 kategoriar av folk med meir eller mindre tysk bakgrunn, der kasjubarar og folk frå Sląsk kunne bli godkjent som 4. kategori. Etter krigen brukte polske styresmakter denne lista og snudde ho på hovudet. Alle som hadde stått på Volksliste blei rekna som forrædarar og deporterte vestover.] Likevel blei ein del av dei forflytta verande igjen i Sląsk, i Opole-området, mens resten kjørte vidare.
Mens dei ei natt sto på ein togstasjon i Sląsk, var det skogbrann og brannen sette fyr på ammunisjon som var skjult der. Dette ga ein slik kanonade at bestemor ikkje gjennom heile krigen hadde hørt slikt bråk, sjølv om det no skulle vere fred. Men alt var allereie lasta ombord og toget gikk vidare.
Frå avstand kunne ein knapt sjå eit svakt lys - i jernbanebrakka satt nokre soldatar. Den medbrakte harde valutaen gjorde først at det viste seg at dei kjente bestefar, og deretter var dei klare til å springe dei 7 kilometrane for å varsle han, så han kunne organisere transporten av familien.
Landsbyen var bebudd av nokre demobiliserte soldatar som venta på familiane sine, nokre yngre tyske kvinner, som blei igjen på gardane sine, dei tenkte at alt vil roe seg ned, familiane kjem til seg sjølv og det vil bli som før. Elles var der nokre tyske familiar og nokre allereie busette polske familiar. Fleitalet av gardane var likevel tomme. Nokre einslige "resirkulerte ungkarar" budde i lag med tyske jenter, likevel tok det slutt når kone og barn kom; og dei tyske jentene reiste over Odra. Dessverre forekom det nokre smartare "resirkulerte ungkarar", som tok fordel av uroa etter krigen, og klarte å arrangere bryllaup, til og med i kyrkja, med ny kone utan skilsmisse frå den førre. Det var nok at ein kunne overtyde ein kamerat om at ein var ungkar, og denne kameraten sverga ved retten i god tru at slik var det. Likevel ofte etter nokre år kom sanninga for ein dag og to koner og ein del ungar måtte innsjå fakta, at dei hadde blitt halde for narr av far og ektemann.
Etter kvart blei gardane fylte opp av forflytta frå aust, til slutt mista familiane vona om å vende tilbake til heimane. I 1957 kom dei siste polakkane, som skulle hit, og etter kvart reiste dei siste tyskarane, som ga opp kampen om å få bli verande i Ownice. Den tyske familien som heldt ut lengst blei igjen til den elste generasjonen var død, og dei unge reiste til Tyskland på 70-talet. I Hadeńkowce i Ukraina blei igjen bare blanda familiar, som foretrakk å bli og nokre polakkar, som var mindre redde for Sovjetunionen og ukrainske bandar, enn dei var for det ukjente: for eksempel ei enke med tre barn. .. Nokre blanda familiar delte seg - polakkane dro, ukrainarane blei igjen. Dei siste forflytta fortalte, at ukrainarane stadig framleis gravde nokre slags bunkrar på jordene.
Men - det er Ukraina, stadig meir ståande på føtene, trass i fattigdom, kriser, politikarar og vanlige naturkatastrofer.
Dessverre, polske politikarar kjenner seg igjen som vakter foran muren, denne gongen EU. Kort sagt står folk på begge sider av grensa foran dei neste problema - stenging av polske grenser etter ønske frå EU, men har dei nokon utveg? Og livet går vidare...
Eg veit ikkje korleis ser det no ut i Hadeńkowce, eg veit ikkje eingong om landsbyen har dette namnet i dag.
Ownice fell frå kvarandre: dei eldre bebuarane døyr bort, nesten alle dei yngre reiser til byar, i landsbyen bur bare eit par familiar med barn, nokre einslige pensjonistar og nokre gongar blir det sendt hit av kommunen narkomane og alkoholikarar som er forvist frå andre stadar. Mange gardar står tomme, nokre er endra til feriestadar for polske familiar som bur i Tyskland, etter nokre står det igjen bare eit gardstun og ein haug med gamle murstein. Bare ein familie driv skikkelig gardsdrift, nokre familiar dyrkar framleis eit stykke jord, men bare såpass at dei har til eige bruk. Dei fleste åkrane gror igjen. Skolen står tom av mangel på barn og kyrkja har forlengst trengt ei oppussing. Nokre gongar kjem etterkommarar av dei tidligare tyske innbuarane for å sjå eller for å be om hjelp til å halde i orden den tyske delen av kyrkjegarden.
Dette er sigeren i kampen mot kulakkvesenet og dei tilbakeliggande bøndene, men først oppnådd i tredje (min) generasjon frå dei som byrja her. Derfor - det er emne for ei anna historie, som kanskje ein gong eg eller nokon annan vil skrive.
Og det var alt for denne gongen.
Barbara Głowacka
basia@jastra.netprojekt.pl
Til startsida